Düşmekti aklındaki...Ansızlığından kaynaklı, muazzam bir kusursuzluk ve saflık içinde kayıvermek topraktan...Adımını geri çekti, diğerini de ve diğerini de...hem buraya nasıl gelmişti? Cevap veremedi.
Geri geri giderken çarptığı kovuk kucaklayınca onu, pullarını dökerken huzursuzdu "yenilenme"nin getireceğinden...biraz korktu,
Ardından elleriyle göz göze geldi, elleri...elleri onu kandırmıştı hep, yarı yolda bırakmıştı elleri.. Hiç bir zaman doğru teni okşamamış, doğru gırtlağı sıkamamışlardı...hep hazır ama hep ürkektiler, bir ilahinin en huzurlu noktasından, en değerli ezgiyi sökmek gibiydi elleri...Zihnini,hissini yarı yolda bırakan elleri....biraz utandı.. geçen zaman... kısa bir zamandı.
Yavaş yavaş kaldırdı ihanet dolu teraziyi. Çıkarmak isteğiydi gözündeki kara bandı içindeki.Sağ kefeyi kaldırınca soldan,sol kefeyi kaldırınca sağdan eksik kaldı hep, elleri hiç ulaşamadı ne gözüne ne diline...olmuyordu işte...tek eliyle çözülmüyordu kumaş parçası... bunu düğümlerini atarken düşünmemişti gerçi...hep bir tane daha...bir tane daha...daha sıkı...şimdi daha sıkı nidalarıyla kamçılamıştı kendini halbuki...İki elini de indirdi. İki kefe yere düştü bileklerinden kopup....düşünmedi...
Daha zordu şimdi...düğümler sıklaşınca kaybettiği elleri yoktu artık yanında. Artık sigarasını da yakamazdı.üzüldü. Geçen zaman... kısa bir zamandı.
Denizi görüyordu...Mesafeyi kestirememekle birlikte, "mesafe" mefhumuna yabancı hissetti. Uzanıverdi toprağa.Saçlarını 5 e böldü...Toprağa değince 5'i de başka renk oldu. Hepsini tek tek toprağa soktu. Aradan yıllar geçince ...düşündü, parmakları olsaydı eğer, ah bir elleri olsaydı daha çabuk biterdi. Üzülmedi. Hemen sonra saçları.., 5'e bölünmüş saçları toprağı tercih ettiler, tek tek onu terkedip, 5 bölüm 5 renk toprağın dibine gittiler...
Çirkindi şimdi...Elleri de yoktu...yorulmuştu...Deniz miydi o? Yürümesi gerekiyordu. Ayakları birer şehirdi, o koştu...başka şehirleri talan etti...
Gelmişti...Denizdi...Azıcık ıslattı ayağını, toprağını çamura çevirmekti amacı...Başını aşağı çevirdi, şehir şehir üstünde ve çamur içindeydi...Mahvetme yetisine sevindi...
Bırakıverdi kendini,nefes almayı hiç öğrenmemişti...ondandır deneyememişti...zamanı hissedememişti.
